In het weekend van 6 - 8 september zijn 26 mantelzorgers uit de gemeenten Harlingen en Waadhoeke een weekendje weg geweest. Onder de noemer van " even vrij af"  konden ze even de boel de boel laten en werd er volop genoten.
Het weekend werd doorgebracht in Fletcher Hotel – De Eese Giethoorn in De Bult, onder de rook van Steenwijk.
De mantelzorgers kregen een ontspannend weekend aangeboden met ontspanning, lotgenoten contact en lekker genieten van hun eigen vrije tijd.
Vrije tijd die in hun dagelijkse leven heel minimaal aanwezig is omdat dit geheel te goede gaat naar de zorgvrager.
Mantelzorgers zijn stille werkers die vaak zichzelf vergeten.
Vandaar dat de mantelzorgsteunpunten uit gemeente Harlingen en Waadhoeke de handen ineen geslagen hebben om het mogelijk te maken om in gezamenlijkheid een respijtweekend voor hen te organiseren.

Het weer zat mee, het terras was zeer aangenaam, super omgeving en een uitstekend hotel.
Kortom voldoende goede elementen om er een leuk weekend van te maken.
En dit werd het dan ook, het was een zeer geslaagd weekend.
Met volop ruimte voor de mantelzorger zelf. Onder deskundige begeleiding werd het een weekend om niet snel weer te vergeten. De Mantelzorgers hebben zich flink kunnen opladen om vervolgens bij thuiskomst de Mantel weer op te pakken.
Het was een weekend dat zeker voor herhaling vatbaar is en waaruit diverse lotgenoten contacten zijn opgebloeid.


Mantelzorgers bedankt!

Namens de steunpunten Mantelzorg Harlingen en Waadhoeke.

 



In 2006 veranderde het leven van Pieter Zwerver en Wietske Tolman uit Langezwaag op slag. Zij kreeg een beroerte, was halfzijdig verlamd en kon niet meer praten of slikken. Na 3 weken ziekenhuis werd Anna Schotanus in Heerenveen de plek voor revalidatie, maar toen er geen verbetering meer in zat, werd duidelijk dat ze niet meer thuis kon wonen. Pieter: “Ik hie mar ien ding foar de kop: se komt wer thús!” Het huis was met steun van de gemeente aangepast voor rolstoelgebruik en dankzij goeie begeleiding leerde hij de situatie accepteren. En Wietske kon terecht in De Wente, de zorg woningen in Skoatterwâld. Inmiddels is Pieter 78 en moet hij na een TIA ook op zichzelf letten. Toch bezoekt hij haar dagelijks - 16 km in totaal op de fiets - en op zondag en maandag woont ze bij hem. Dan zijn ze weer samen en verzorgt hij haar zelf. Pieter: “De eerste kear sei se dúdlik ‘wer thús’, dat doe hie ik de triennen yn ‘e eagen”. In De Wente haalt hij haar ’s middags uit bed en stopt hij haar ’s avonds weer in. Hij eet zelfs mee (‘ik bin eins kostgonger’) en is tussendoor de ideale vrijwilliger die de tafel dekt, een oogje in het zeil houdt en met de andere patiënten praat

Ieder jaar kijkt Pieter uit naar zijn vakantie: respijtzorg! Een prachtig aanbod van gemeenten, met vaak een stukje eigen bijdrage. Hij laat vrolijke foto’s zien uit o.a. Nunspeet en Drenthe met mede-mantelzorgers. Wat ze doen in zo’n week of verwenweekend? Niks! Je kunt ervaringen uitwisselen, maar Pieter wil andermans leed niet mee naar bed nemen, zegt ie. Bij het samen fietsen of de koffie hoor je toch wel wie welke bagage meebrengt. Wietske is intussen veilig in De Wente en krijgt bezoek van de (klein)kinderen en Pieters zussen. En Pieter? Die tankt welverdiend bij!

De ene gemeente doet meer dan de andere 
Niet elke mantelzorger kan de zorg delen met een instelling. Antje de Reus-Vinkes had niet eens in de gaten dat ze mantelzorger was. Ze zette gewoon de schouders eronder: vroeger met haar ouders al die psychisch en fysiek in de kreukels zaten, en later met haar oudste die al vroeg als autistisch werd gediagnosticeerd. Ook haar partner zit ergens in het autistisch spectrum en rekent op haar structuur voor alledag. Op respijtweekends is ze tot nu toe de jongste met haar 45 jaar. Antje: “Maar leeftijd zegt zo weinig! Ik herkende bij de andere mantelzorgers dezelfde kracht en zelfspot. Even los zijn, niks hoeven: je hebt geen idee hoe geweldig dat is! Toen ik de laatste keer doodmoe op het weekend aankwam, ging ik even op bed liggen. Zalig om los te zijn en zomaar een uurtje te kunnen slapen.”

Er is altijd een ‘vrijblijvend programma’ van kleine activiteiten. Als het doel je aanspreekt, bepaal je zelf of je meedoet, vertelt Antje. Tot haar verbazing vond ze een collage over haar leven maken heel relaxed: “Wanneer neem je nou de tijd om in tijdschriften te bladeren en foto’s uit te scheuren?” Er zijn meer contactmomenten om ervaringen uit te wisselen en intussen wordt in zo’n hotel - in Epe, Beuningen, Steenwijk of waar dan ook - heerlijk voor je gekookt! Antje: “Je situatie kan verschillen, van bedlegerige partners tot autistische huisgenoten,maar je ervaringen blijken heel vergelijkbaar.”

Uit de verhalen blijkt wel dat de ene gemeente meer doet dan de andere, valt haar op. Maar zodra je je aanmeldt, kan je vervoer worden geregeld. Op vrijdagmiddag kom je aan en als je zondagmiddag teruggaat, voelt het alsof je een week bent weggeweest. “Thuiskomen is fijn, maar daar wacht ook de opeenhoping van dingetjes die opgelost moeten worden. Tja, daarom was je er even tussenuit!”

Enkele reacties van de deelnemers

Het weekend relativeert omdat je de zorg deelt met andere mensen.
 
We voelen ons als groep verbonden met elkaar.

De saamhorigheid in de groep voelde als een warme deken.
 
In 20 jaar niet gedanst, en nu kon het weer.

Met dit weekend kom ik tot mijzelf, ik kan weer voelen.
 
De ontspanning is gelukt, wat hebben we veel gelachen.